“Outono aquí” de Mario Regueira, premio Lueiro Rey de novela curta 2011.

 Onte, 28 de xaneiro, na Casa do Concello do Grove, nun acto que recobrou a solemnidade, o agarimo e a xusta loanza da nosa lingua e da figura de Manuel Lueiro Rey de anteriores convocatorias, fíxoselle entrega a Mario Regueira do Premio acadado na edición deste ano. Así mesmo no acto tivo lugar a primeira presentación en sociedade da obra galardoada, Outono aquí, unha novela con moitas amavías literarias e ganduxada con plurais fíos diexéticos, entre eles unha intelixente recordación das responsabilidades do pasado, como xa sinalei no seu día.

Ocasións haberá para comentar máis polo miúdo a novela de Mario Regueira. Arestora reproduzo a presentación editorial, mais sen esquecer aqueles versos de Manuel Lueiro Rey, solidarios cos esquecidos deste mundo, cos loitadores e nos que a espada e a canción brillan por igual:

                                          “Todos xuntos compañeiros.

                                          Nunca é tarde, sempre é cedo.

                                          Labregos e mariñeiros

                                          Temos que mata-lo Meco”

 “Cando a literatura se reviste coa pel da música, xorde Outono aquí, novela que, dende un íntimo dialogo entre sociedade, identidade e individuo, asume a escrita da modernidade, por esa fuxida de todo intento de solideza, como se todo, voces e silencios, acabasen por se esluír no ar da desmemoria do que fomos, seres nados en aldeas feridas pola coitelada sangrante de autovías mal trazadas, que obrigan aos seus habitantes a asumiren todas as formas imaxinables de deshumanización nos barrios obreiros das cidades emerxentes.

Mario Regueira

Guillerme vese obrigado a viaxar a Gante, unha anónima cidade europea, un lugar con prazas, estatuas, castelos turísticos e barrios obreiros, tan igual e tan diferente coma calquera outro, para recuperar unha herdanza que lle pertence de seu e escoitar tamén as palabras de perdón de Xoán, o seu exitoso irmán músico, mais nesa viaxe non só atopará a verdade dos feitos, senón tamén unha man cálida e amable que o axuda a saír da espiral da vertixe e, sobre todo,  a cicatrizar tantas feridas abertas”

 ( Mario Regueira, Outono aquí, presentación editorial)